taka sytuacja

Wczoraj spotkała mnie dziwna sytuacja, która zainspirowała do napisania tego postu. Niestety nie jest to pozytywna inspiracja, wywołała ona moje oburzenie. I nie tylko moje.

Siedziałam akurat na przerwie i mieliłam swój marny posiłek, na który i tak nie miałam ochoty, kiedy do pokoju odpoczynkowego (my zwiemy go crew roomem) przyszedł jeden z bardzo sympatycznych kolegów, również na przerwę. Razem ze mną w crew roomie była głuchoniema dziewczyna, która posiada aparat słuchowy i "coś" słyszy, generalnie można się z nią porozumieć, choć momentami ciężko zrozumieć, co ona mówi. Kolega zaproponował, że włączy nam telewizor, co w zasadzie mnie ucieszyło, bo posłuchałabym sobie muzyki i kiedy on odwrócony tyłem do nas, kombinował z telewizorem, moja koleżanka próbowała mi coś przekazać. Ale oczywiście jej nie zrozumiałam, więc napisała mi na kartce. Dostałam karteczkę z napisem "świadek Jehowy", a na twarzy dziewczyny rysowało się oburzenie, a może nawet zgorszenie? Zapytała mnie kilka razy, czy rozumiem o co chodzi, na co ja odparłam już z irytacją, że tak. W tym czasie kolega się odwrócił do nas, a ja powróciłam z nim do normalnej rozmowy, było mi przykro (tak jakby w jego imieniu) za to, co zrobiła ta dziewczyna.

Nie rozumiem jednego, głuchoniema dziewczyna domaga się tolerancji wobec swojej niepełnosprawności, bardzo jej współczuję - zresztą rozmawiałyśmy kiedyś na ten temat i obie miałyśmy łzy w oczach. Wszyscy ją traktują z delikatnością, wykazują się cierpliwością i staramy się jej pomagać, podczas gdy ona dopuszcza się nietolerancji. Tak się składa, że pracuję w miejscu, gdzie ludzie są "kolorowi" - geje, lesbijki, osoby biseksualne, ateiści... inna wiara nie jest dla mnie zaskoczeniem, ani tym bardziej powodem do zgorszenia. Nie zaglądam nikomu do łóżka, nie interesuje mnie czyjaś orientacja, toleruję to, że ktoś może być inny ode mnie i podobnie jest z wiarą. Nie zamierzam robić komuś przykrości ze względu na to, że wierzy inaczej, niż ja lub że nie wierzy wcale. Ale nie pojmuję jak ktoś, kto oczekuje pełnej akceptacji w środowisku i nie chce wyróżniać się swoją innością, może jednocześnie nie akceptować innych.

Ja osobiście toleruję przekonania innych i oczekuję tego samego z drugiej strony. Wyznanie owej koleżanki nie zmieniło moich spostrzeżeń - wręcz umocniło sympatię do tego kolegi. Tym bardziej, że jest pomocny i potrafi mnie rozbawić w każdej sytuacji, a mimo to iż udaje kogoś, kto niczym się nie przejmuje - jest wrażliwy i gdyby ktoś kazał mi wybierać "kogo poprę" - za nim stanęłabym murem.