kiedyś trzeba

Tak bardzo chciałam, że nastąpiła erupcja emocjonalnego wulkanu. Czasem, żeby wyciągnąć wnioski i znaleźć sens(!) trzeba dosięgnąć dna. Nie chciałabym szczegółowo wnikać, co doprowadziło mnie do rzeczonego dna, ale warto nadmienić, że pierwsza połowa października była dla mnie jednym z najcięższych okresów w życiu. Nigdy więcej. To postanawiam. Teraz zmieniło mi się trochę postrzeganie rzeczywistości - czy to dlatego, że wiele się stało, czy może dorosłam albo po prostu Ktoś nade mną czuwa - nie wiem, wiem tylko, że świat mi się przewartościował. Nie chcę chwytać się przyszłości jako jedynej części życia, która mnie cieszy, bo "buduję" sobie ją w głowie po swojemu. Nie zamierzam odgrzewać wspomnień, jak wczorajszych kotletów. Przecież po czasie straciły smak. Chcę cieszyć się chwilą, drobnostkami. Nie szukać na siłę CELU, a rozkoszować się drogą, jaką mogę podążać. Rzeczami, których mogę się nauczyć. Ludźmi, których mam szczęście spotkać. A najważniejszym dogmatem moich rozmyślań jest postawienie siebie na pierwszym miejscu. Tak łatwo wpędzić się w kompleksy, poczucie winy, zły nastrój. To takie proste zepchnąć siebie z piedestału życia, dużo trudniej znaleźć właściwy azymut, docenić siebie - to długi proces, ciężka praca i nawet, jak piszę tego posta, gdy jest dużo lepiej, wciąż odczuwam wewnętrzną walkę, krytyk chce krytykować. Muszę być jednak twarda, walczyć o siebie - i poznać własną wartość, mam stać się swoim najlepszym przyjacielem. Wiem, że warto. 

...z przyczyn moich wahań emocjonalnych (bardzo dużych!) opuściłam się w blogowaniu i odwiedzaniu Was, na nadrabianie zaległych notek nie robię sobie nadziei, chciałabym jednak z czasem zacząć odwiedzać Was regularnie i w miarę wolnego czasu, nie zaniedbywać Waszych blogów - wbrew pozorom, bardzo mi na Was zależy...

Co do studiów, to też ciekawa historia, ale już się ogarnęłam, już czuję, że mogę studiować na tym kierunku i że przedmioty ścisłe mogą być bardzo ciekawe.

Pamiętam o Was!

Katy Perry - "Roar"