przecież jestem!

Tytuł posta miał brzmieć: to, że mnie nie ma, nie znaczy, że mnie nie ma. W gruncie rzeczy chodzi o to, iż fakt, że moja aktywność blogowa ostatnio pozostawia wiele do życzenia nie oznacza, że o Was zapomniałam. Wiele z nowych postów, jakie dodajecie, czytam, rzadko zdarzy się, że skomentuję, bo z wyrażaniem myśli ostatnio nie idzie mi dobrze. Wierzę w to, że niebawem się ogarnę i będzie dobrze. 

Teraz do rzeczy.

Jak zapewne większość z was wie, 21 sierpnia bieżącego roku do kin weszła ekranizacja pierwszej części serii Darów Anioła. Postanowiłam wybrać się na ten film, ponieważ ostatnio fantastyka za mną chodzi i stwierdziłam, że może być ciekawie. "Miasto kości" chodziło za mną od dawna, choć nie miałam bladego pojęcia, że w ogóle będzie ekranizacja tej książki, pamiętam ile razy się zastanawiałam z prawie hamletowskim dylematem "czytać czy nie czytać"? (oto jest pytanie!) - jednakże zbliżająca się ekranizacja zmobilizowała mnie, aby jednak CZYTAĆ. 

KSIĄŻKA

Czytałam, można by rzec, z wypiekami na twarzy, świat przedstawiony przez autorkę naprawdę mnie zachwycił, ale najbardziej mi się spodobało to, że na każdej właściwie stronie czaiła się zagadka do rozwiązania. Byłam w siódmym niebie, gdy okazało się, iż momentami potrafiłam przewidzieć, co się stanie, jednocześnie będąc zaskoczoną, że autorka poszła w tę stronę. Kolejną rzeczą wartą uwagi są dialogi. Bohaterowie może są schematyczni, może i sama książka poniekąd jest schematem, ale prowadzone konwersacje są na poziomie serii Kate Daniels, potyczki słowne Jace'a i Clary tak samo fascynujące i śmieszne, jak między Kate a Curranem. Innymi słowy, książka zaskakuje, a jednocześnie jest "do przewidzenia". Zakończenie pierwszej części mnie wbiło w fotel, z drugiej strony zmusiło do zawiłej analizy, która pozwoliła rozwiązać zagadkę w połowie drugiej części (w książce autorka rozwiązanie serwuje nam dopiero pod koniec trzeciej części). Jednym słowem, warto przeczytać, naprawdę.

FILM

Z pewnością mogę powiedzieć, że aktorzy do tego filmu zostali dobrani wręcz perfekcyjnie. Choć zawiodłam się na Valentinie, który miał w filmie kruczoczarne włosy, podczas gdy w książce wciąż było podkreślano, iż były jaśniutkie. Aktor, który grał Jace'a pobił jednak wszystkich na łopatki, pamiętam, że podczas filmu stwierdziłam, że jak nie przepadam za blondynami, tak tego kinowego Jace'a chętnie bym przygarnęła - ma w sobie coś magnetycznego. Fabuła jednakże pozostawia wiele do życzenia, w filmie niektóre sprawy spłycili, niektóre zupełnie zmienili, tak że momentami zastanawiałam się, co ja właściwie oglądam. Bardzo ciekawym wątkiem było ukazanie Jana Sebastiana Bacha jako Nocnego Łowcy, który pisał swoje utwory na wysokich rejestrach, by zdemaskować demony (te dostawały szału, gdy ich słuchały). Zdenerwował mnie fakt, że Clary swojego pierwszego demona zabiła nie za pomocą "pożyczonej" od Jace'a steli, a przez odkręcenie kurków z gazem i odpalenie ognia. To było mało fantasy. Produkcja bardzo się postarała przy ukazaniu różnej maści demonów, które mogły wystraszyć (mnie śmieszyły) - aż siostra mnie szturchała z zapytaniem, czy my na pewno jesteśmy na dobrym filmie i nie pomyliłyśmy go z horrorem - na widok jednego z potworów nawet zrobiło mi się niedobrze, więc fantazja osób pracujących nad efektami specjalnymi była ogromna. Kolejną rzeczą, która mi się spodobała to tzw. sceny batalistyczne, pojedynki, walki, potyczki - miód na moje serce, nie mogłam się napatrzeć! A moja końcowa refleksja to zastanawianie się, czy warto było iść na ten film do kina, bo między książką a filmem jest spora (jak zwykle) przepaść - jednak po dogłębnej analizie stwierdzam, że warto, serio!

Podsumowując, zachęcam do zapoznania się z tą serią, przy czym w kolejności prawidłowej. Najpierw książka potem film. 

Mikromusic - "Pod włos"