z życia wzięte

Jako że specjalnie weny na patetyczne teksty nie mam, dziś zaserwuję totalną prozaikę, wyrwaną z kart mojego życia. Jak wiadomo z postu poprzedniego, wiejącego chłodem zresztą, praca sapientię znalazła (lub na odwrót - jak kto woli), praca ta sama, co zeszłoroczna, przez znajomości - toż to potęga! - i tym sposobem nadmiar czasu nagle zmienił swoje położenie i stał się produktem deficytowym. 

Z ciekawostek, powiem, że choć sądziłam, że pewnego osobnika nie spotkam w tym miejscu - nie spotkałam a i owszem, szkoda tylko, że ów osobnik posiada chyba swojego klona, a ja nie mogę się opędzić od przeświadczenia o deja vu. No nie do końca, ale nie wnikajmy dalej.

Jeśli sądziłam, że schudnięcie czterech kilogramów w dwa tygodnie jest wyczynem ogromnym, to nie doceniłam swojego organizmu, który w tym roku zrzucił trzy kilogramy w tydzień. Niesamowite, ale też i przerażające, booo na widok jedzenia jest mi niedobrze, mam całkowity wstręt do śniadań, które tak uwielbiałam, w pracy też jeść nie dam rady ze względu na zapach i musiałam wrócić do kolacji, inaczej nie miałabym sił na nic. Do tej pory, nie jadałam po osiemnastej - teraz siłą rzeczy jestem do tego zmuszona. Jadam niecałe trzy posiłki dziennie, które nie dostarczają mi niezbędnej ilości kalorii, gdyż to, co zjem, spalę w gonitwie pracy w zastraszająco szybkim tempie. Plus tego faktu jest taki, że spełni się moje marzenie - takie malutkie co prawda, ale zawsze - od bardzo dawna jestem pod wrażeniem wystających obojczyków (to chyba już zboczenie jest), kiedyś, gdy spotykałam człowieka najpierw patrzyłam na dłonie, teraz szukam obojczyków. Sama wystające obojczyki mieć chciałam, bo przecież takie to ładne - no to mam, od razu człowiekowi lepiej. 

Jakby ktoś pytał, czy ze względu na to, że mało jem, praca mnie wyczerpuje doszczętnie, odpowiadam, że nie. Nogi bolą dopiero, jak się położę. Przy czym, ja do chodzenia jestem przyzwyczajona, więc jedyne na co mogę narzekać, to buty z atestem antypoślizgowym (notabene, buty atest posiadają, a ja już tracę rachubę ile to razy zaliczyłabym bliskie spotkanie z posadzką), które bardzo nieprzyjemnie gniotą palce. Dużą wadą tej pracy jest stres, który mnie zjada - między innymi to z tego powodu, nie potrafię zjeść śniadań - ciągle zastanawiam się, kiedy mi przejdzie, a póki co nie przechodzi.

W ciągu dokładnie czterech dni pracy (bo tyle miałam rozpisanych), dokonałam wielu gaf (nie wiem, czy zostaną mi przebaczone, czy nie - i szczerze mówiąc, nie dbam o to), paru przejęzyczeń i dziwnych sytuacji. I już nawet przestaję walczyć ze stereotypem blondynki, który w tym miejscu jest rozpowszechniany (chciałoby się rzec, że to swoisty mizoginizm), tylko gdy ktoś tłumaczy mi coś, dodając "mam mówić, jak do blondynki?" cierpliwie czekam aż wyjaśni, staram się słuchać, nie okazując wzburzenia, po czym ze słodziutkim uśmiechem pytam, czy mam zrobić głupią minę blondynki. Mój kolor włosów: blond + rudy + brąz, wszystko to, co mam na głowie jest naturalne. Kolejny raz słyszę zapytania, czy moja dobra kumpela z liceum, z którą pracuję, jest moją siostrą - z uporem maniaka odpowiadamy obie, że nie. Z drugiej strony, fajnie jest mieć drugą siostrę w swoim wieku, podobną z wyglądu i charakteru. 

Dodatkowo, pewien pan zaserwował mi jakże miły komplement, ale docenić go mogę dopiero w domowym zaciszu, gdyż wówczas nie wiedziałam, gdzie podziać swój wzrok. Mianowicie, powiedział, że mam ładne oczy, a potem spoglądał i uśmiechał się uroczo, w wyniku czego nie mogłam się skupić na pracy. Nie lubię być obserwowana. 

Punktem śmiechu był pan, który przyszedł i poprosił "SHAKE", jak się można domyślić, nie powiedział "szejka", tylko przeczytał ten napis po polsku - niestety nie wytrzymałam i zaczęłam się śmiać, przy czym pan poprosił, aby się z niego nie śmiać, więc odpowiedziałam mu, że się z niego nie śmieję, tylko się do niego uśmiecham - to go zadowoliło. 

Podsumowując te kilka dni, stwierdzam, że ludzie są dziwni, świat mnie jeszcze zaskoczy nieraz i że naprawdę łatwo spotkać ludzką kopię ukochanej osoby. 

Pozdrawiam wszystkie twarde osoby, które dotarły do tego momentu tej przydługawej paplaniny. 

James Arthur - "Impossible"

a ta pieśń za mną chodzi.

PS: Właśnie przed paroma godzinami gmail stwierdził, że "coś dziwnego" stało mi się z mailem w związku z czym oczekiwał weryfikacji poprzez numer telefonu (mam jakieś dziwne wrażenie, że na mnie to wymusili). ZNOWU mi to zrobili, ZNOWU przez kilka minut nie miałam bloga i ZNOWU jestem zirytowana, że z dnia na dzień mogą mi buchnąć maila tak, jak o tym pisałam [tu] - tym razem udało się bez uszczerbków blogowych, mailowych i nerwowych, ale następnym razem? Zatem jeśli blog zniknie bez mojego wcześniejszego uprzedzenia, należy się domyślić, że gmail bardzo mnie nie lubi.