po drugiej stronie

Ostatnio jeden dzień przeżywam, jakby było ich co najmniej ze dwa, wczoraj przeżyłam w sumie trzy. W zasadzie nie ma dnia, żeby nie wydarzyło się coś nietypowego, bowiem ludzie są naprawdę różni. Zarówno ci, którzy przychodzą do mnie w celu złożenia zamówienia i skonsumowania tego, co im wydam, jak i ci, z którymi pracuję. Wiadomo, łatwiej dogadać się z współpracownikami, można żartować, można się śmiać i tak dalej. Jednakże sielanka to nie jest słowo, które opisuje realia pracownicze, bo jedni mogą mnie lubić, inni nie. To proste. Cały czas popełniam pomyłki, większe i mniejsze, choć słyszę, że dobrze pracuję i jestem ogarnięta, ja siebie mierzę miarą tego, co zrobiłam źle i wtedy jest mi wstyd za własną głupotę. Obsługa gościa obcojęzycznego często spada na moje barki, gdyż niektórzy twierdzą, iż dobrze paplam po angielsku, kłóciłabym się z tym, bo ostatnio zamiast "put" powiedziałam "take", ale się poprawiłam. Do gościa obcojęzycznego mam specjalne podejście, bo też inaczej rozmawia się po angielsku, a inaczej po polsku - bardzo często brakuje niektórych słów, które by się przydały. A gdy na terminalu wyświetla się "zapytaj gościa w jakiej walucie chce płacić" odczuwam lekką traumę i staram się sklecić: "do you want to pay by zloty?". ZLOTY. Moje ulubione "angielskie" słowo, z jakiegoś powodu czerpię przyjemność z mówienia zloty, a nie złoty - tę przyjemność czerpię tylko w przypadku gości obcojęzycznych. Jedni są naprawdę mili, emanuje od nich pozytywna energia, a drudzy? Hmm, "daję wam 4 minuty na to, by dostać moje zamówienie, inaczej proszę o zwrot pieniędzy". Wszystkim wydaje się, że w fast foodzie jedzenie pojawia się przez magiczne zaklęcie, które uruchamia się po naciśnięciu przeze mnie przycisku "zamówienie na miejscu". Czary-mary hokus-pokus, twoja kanapka ląduje w rynnie dla kanapek. Owszem, czasem się tak zdarza, są kanapki robione z wyprzedzeniem, bo mówiąc kolokwialnie - wiadomo, że zejdą. Ale są takie, które idą rzadko i robi się je na zamówienie i niekiedy trzeba czekać nawet pięć minut. Wydaje mi się, że narzekanie w takich sytuacjach jest co najmniej nie na miejscu, tym bardziej, że kuchnia pracuje na naprawdę szybkich obrotach, a jeśli czas pieczenia danego mięsa wynosi trzy minuty, to jak można zrobić kanapkę w minutę? Jakość jest wyżej w hierarchii, niż szybkość. Niektórzy to rozumieją, innym wydaje się, że jesteśmy robotami, które potrafią przez dziewięć godzin pracować na najszybszych obrotach. 

Śmieszą mnie też reakcje ludzi, kiedy zamówienie donosi się do stolika - swoją drogą nie rozumiem tego, jestem kasjerką, a nie kelnerką, ale ok - i po prostu nie pamiętam do kogo mam iść. Nie mam pamięci do twarzy, a nawet gdybym miała, to prawdopodobnie i tak bym nie zapamiętała, bo tyle osób się przewija przez moje miejsce pracy, że zapamiętanie wszystkich byłoby równoznaczne ze zwariowaniem. Ludzie natomiast reagują w dziwny sposób, choć tego nie mówią, ja to widzę - gdy błądzę z zamówieniem po sali czy ogródku, z ich twarzy można wyczytać "jak mogłaś MNIE nie zapamiętać?!" - bo w rezultacie muszą ruszyć swoje cztery literki i mnie zawołać. W takich sytuacjach, gdy potrafię trzeźwo ocenić poziom zadowolenia, a raczej jego brak, mam dwa ratunki. Jednym z nich jest żart: "ooo, tu się pan schował!", drugi to uśmiech firmowy numer pięć. Czasem trzeba użyć obu. Czasem dla ratowania sytuacji trzeba przeprosić i uśmiechnąć się słodziutko. Jeśli kiedykolwiek twierdziłam, że uśmiech nie ma mocy - to tkwiłam w ogromnym błędzie, uśmiech ma niesamowitą moc - wiedziałam to już rok temu, teraz moja świadomość się zwiększyła. Mój awatar powoli staje się mantrą: BE HAPPY AND SMILE!

Hey - "[Sic!]"
Że tak powiem, w luźnej chwili, śpiewałam sobie pod nosem tę piosenkę w pracy. Tak w formie odstresowania i wyrzucenia z głowy piosenki Łan Dajrekszyn - Łan łej or enader.