gdzieś zgubiłam

Może wspominanie i rozpisywanie się na taki temat nie jest warte zachodu. Może bolesne, ale dopada mnie smutna rzeczywistość i pytania - co dalej?

Jeśli mówić o początkach, to tak naprawdę myśl o popadnięciu w ten dziwny stan emocjonalny na granicy szaleństwa, zwanym na z... (z jakiejś przyczyny nie umiem nazywać rzeczy po imieniu) - zamajaczyła mi gdzieś w okolicach czerwca zeszłego roku. Podsycana przez osobę trzecią, teoretycznie niezwiązaną ze sprawą "idealnie do siebie pasujecie" - jawiło się niczym świetny wstęp do bajki. Można nazwać to idiotyzmem, ale w postaci wykreowanej z opowiadań naprawdę można się zadurzyć.

Gdy pewnego lipcowego południa zgłosiłam się pod adres mi wyznaczony. Gdy kolana trzęsły mi się, serce waliło jak oszalałe, a głowa podpowiadała "nie poradzę sobie" - myśl o emocji, jaką w sobie wytworzyłam znikła. Tym bardziej, że przedmiotu a raczej podmiotu emocji wówczas nie spotkałam. Właściwie... cieszyłam się, nie chciałam błaźnić się niekompetencją. Drugiego dnia, do spotkania, do właściwego poznania doszło. I co się okazało? Sapientia wpadła po uszy. Wpadła jak śliwka w kompot, w dodatku - zabrakło jej słów, a twarz z pewnością dopasowała się kolorystycznie do czerwonej koszulki, jaką nosiła. Zamienić DWA zdania, z drżącym głosem - mimo tego, że minął prawie rok, ja dalej te zdania pamiętam.

Dowiedzieć się, że w całym swoim nieogarnięciu jest metoda i być chwaloną (znów do osób trzecich) przez przedmiot - podmiot swoich westchnień. Wydawało się, że w tym miejscu jest czas na pisk radości. A gdy sytuacja rozwijała się bardziej, gdy dwie pary oczu kierowały się w swoją stronę, gdy nieśmiałość wiązała usta, gdy inne osoby trzecie ją pogłębiały... Szczerości w tej sytuacji od PPSW (Przedmiot-Podmiot Swoich Westchnień) można było oczekiwać tylko do osób trzecich, a osoby trzecie zanosiły to do mnie. Poczta pantoflowa, jak widać, działa prężnie i wciąż się rozwija.

I dynamiczna końcówka. PPSWowe zmartwienia o sapientię. Jedność ruchów, czynów i spojrzenia. "Zapach miłości" - tak pachniała sapientia według PPSW. Przypadkowe dotknięcie w aksamicie włosów i iskry, które posypały się i rozeszły do krwiobiegu. Lubię być głaskana. 

Z Substytutem jakoś nie wypaliło z przyczyn znanych z poprzedniej notki, chociaż to, jak się Substytut zachowuje nieco przeczy ogólnej teorii, ale ja nie chcę się zagłębiać w hipotezy "jak to w końcu jest". Minął już prawie rok odkąd PPSW widziałam ostatni raz i śmiało mogę powiedzieć, że tęsknię, problem polega na tym, że nie pamiętam już za czym... może te iskry? I jeszcze najsmutniejsza konkluzja, pogłębiająca ból - "był po prostu bardzo miły". Mrzonki o tym, że nawiązała się srebrna nić połączenia, zniknęły bezpowrotnie, tak jak szlachetność i wyjątkowość całej tej sprawy. Boli, bardzo boli - tęsknota też. 

Hey - "Z rejestru strasznych snów"

Już wiem. 

Niestety.

Zakwasy na rękach, prawie podbite oko (nie od kickboxingu, jeszcze nie poszłam), poparzona ręka, migrena w pracy, którą nie wiem jak przeżyłam, dużo śmiechu i dziwnych zachowań - towarzyszyło mi w ostatnich dniach. 

Jesteście moją energią - naprawdę! :-)