słabość sapientiowa

Jestem na etapie poszukiwania pracy, miałam cztery rozmowy kwalifikacyjne, o których chyba napiszę osobny post, gdyż niektóre przypadki były nawet śmieszne. Z reguły warunki, jakie mi proponowali pracodawcy, były nie na moje realia - groziły śmiercią głodową, a co jak co, jeść to ja jednak lubię, więc odmawiałam. W końcu trafiła się okazje, kurcze, jak ja się cieszyłam... 

Wstałam sobie raniutko, poczułam ten charakterystyczny paraliżujący stres, kiedy dopada mnie ten rodzaj stresu, to mogę z powodzeniem powiedzieć sobie: "wracaj do łóżka i tak niczego wielkiego nie dokonasz". A wraz ze stresem poziom pesymizmu wzrósł. Kiedy dotarłam już do miejsca pracy - przyznam się, składałam tam CV, bo chciałam mieć jakąkolwiek pracę, a ta nie była wcale moją wymarzoną - dostałam regulaminy do przeczytania itp, poczułam, że balonik stresu rośnie. Następnie zostałam oprowadzona, zapoznana z realiami - bardzo teoretycznie, dowiedziałam się, jaki mam przydział. Zostałam wysłana na stanowisko sama, mając wyznaczony obszar, z którego nie mogłam się ruszać. Kiedy wykonywałam porządkowe czynności i odkryłam, że mój wzrost ma wiele do życzenia (stanie na palcach + ręce w górze nie jest najprzyjemniejszą czynnością), gdy ręce bolały mnie niesamowicie, pomyślałam sobie: dobrze, że nie wetknęli mi jeszcze umowy pod nos. Potem było już gorzej. Niby mogłam pytać, ale w okolicy nie było nikogo, kto by mi odpowiedział na pytanie, a ze swojego obszaru ruszać się nie mogłam, aby zapobiec kradzieżom. Generalnie, byłam bardziej zielona, niż kiedykolwiek chyba w życiu - nawet na kasie w zeszłym roku było mi lepiej. Praca nie była ciężka, niektórzy powiedzieliby z pewnością, że przyjemna, ale we mnie bańka strachu naprawdę rosła coraz bardziej. Samoocena w jednym momencie spadła mi drastycznie, po prostu leżałam psychicznie, czułam się malutka, nic nie wiedząca, zupełnie zagubiona. Wykonywałam cały czas te same czynności, gdyż praca to była syzyfowa - gdy klienci mnie o coś pytali, ja wiedziałam mniej, niż oni. To naprawdę było niekomfortowe, tym bardziej, że ja przyzwyczaiłam się może do mojej wewnętrznej krytyki - czytaj średniej samooceny, ale bardzo rzadko bywam w sytuacjach, gdy nie znam się kompletnie na sprawie. Średnią samoocenę zawsze rekompensowałam sobie wiedzą, wiedzą jakąkolwiek. Myślenie, że niezależnie, co się wydarzy i tak wybrnę z sytuacji - do tej pory mi towarzyszyło. Jednak kiedy znalazłam się w sytuacji, gdzie jestem kompletnym laikiem, byłam przerażona, zagubiona, a nawet miałam sen (koszmar) na jawie. Jeszcze nigdy nie miałam tak wyrazistej wyobraźni. Inna sprawa, że przez siedem i pół godziny, może godzinę łącznie z kimś rozmawiałam - a możliwość porozmawiania, nawet o duperelach, mogłaby zmniejszyć mój stres - lubię żywy i dynamiczny kontakt z ludźmi. A i nawet na pewne niesnaski się natknęłam. Po tej całej sprawie, stwierdziłam, że skoro mój stres tak mnie paraliżuje w tej robocie, to tzw. skórka nie jest warta wyprawki, innymi słowy, rzuciłam ją w cholerę.

Generalnie, moja głowa zrobiła mi dużego psikusa, ale wiedziałam, że nie chcę tam wrócić, tego byłam pewna. I prawdę powiedziawszy, gorszy dołek psychiczny niż ten, miałam tylko raz. I tak stwierdziłam, że najważniejsze jest to, żeby do niczego się nie zmuszać, jeżeli coś powoduje, że mój stres jest nie do wytrzymania, to lepiej z tego zrezygnować i uniknąć późniejszego leczenia zaburzeń psychicznych. Żadne pieniądze nie zrekompensowałaby mi tego poczucia. Żadne.