dzień dziecka ze zmienionej perspektywy...

Dotąd pierwszy dzień czerwca kojarzył mi się z moim dniem. Co prawda, jakoś ogólnie nie było wielkiej fety podczas tego święta, z prezentami też różnie bywało, ale zawsze miałam poczucie, że to MÓJ dzień. Poczucie to trwało długie osiemnaście lat i osiemnaste urodziny nijak tego nie zmieniły. Zmieniło to wydarzenie zgoła inne. Gdy dowiedziałam się o tym, że będę ciocią, skakałam z radości - zresztą dalej skaczę, dla mnie to niesamowite, możliwość uczestniczenia w procesie dorastania takiej małej Istotki. Radość pogłębiła się bardziej, gdyż okazało się, że będę tej Istotki chrzestną. Byłam wręcz wniebowzięta, bo przecież chrzestnej nie traktuje się tak, jak zwykłej cioci, cioć można mieć wiele, zaś chrzestną tylko jedną! Zatem już od początku, stałam się - siłą rzeczy - kimś wyjątkowym w życiu mojej Gwiazdy. Czułam się w pewien sposób odznaczona.

Jednak...

Kiedy opadły emocje związane z nadejściem tego ogromnego przeżycia, do głosu doszło życie i prozaika. Z czym ci się droga sapientio kojarzą chrzestni? Hmm... niech pomyślę. Z białą świecą czy szatką? Z tym, że jedno jest ulubioną ciocią, a drugie ulubionym wujkiem? Z zabawami? Z bycia specjalnie traktowaną? W wielu przypadkach przy tych pytania odpowiedziałabym "TAK" - ale na samym początku, powiedziałabym, że - to smutne - chrzestni kojarzą mi się z prezentami. No to już wiemy - chrzestna - pierwsza ciocia od prezentów. I nie ma w tym żadnej goryczy, bowiem okazuje się, że dawanie jest sto razy lepsze, niż otrzymywanie, zatem dobrze, pomyślałam wówczas - będę ciocią od prezentów. Ciocia od prezentów, chcąc dopełnić swej funkcji, porozmawiała z tymi i owymi i zameldowała się w pewnym fast foodzie, gdzie miała odgrywać rolę miłej kasjerki "dzieńdobry, smacznego, zapraszamyponownie". Bo ciocia od prezentów chciała na prezent zarobić własną krwawicą. I zarobiła. Po czym, po chrzcinach zjawiały się różne inne okazje, gdzie ciocia od prezentów prawie siwiała, zastanawiając się, co by tu kupić - z goryczą stwierdzając, że im Gwiazda będzie starsza, tym będzie gorzej. Bo tak: głupie, żeby za bardzo nie było, niech się dziecko głupotami nie bawi, bowiem wszystko ma wpływ na jego rozwój, aby chińskie nie było, bo co chińskie to szybko się psuje, żeby jakiś szkodliwych substancji nie posiadało - dość powietrze jest zanieczyszczone, żeby dziecko truć jeszcze bardziej, coby elementów małych nie posiadało, bo odruch wkładania do buzi zabawek jest normalny, żeby się wiekowo mniej-więcej nadawało, bo nie będzie czekać pół roku, żeby się móc czymś bawić ... i tak dalej, i tak dalej. Dotychczas źle nie było, Gwieździe różnicy nie robiło, czy coś jest duże czy małe, dzwoni czy piszczy - a już w ogóle najlepszą opcją, było kupienie ubranka - tradycyjnie większego, żeby było jak będzie starsza. Jednakże, Gwieździe dziewiąty miesiąc idzie i jest już coraz bardziej rezolutna, lepiej poznaje pewne rzeczy, a tym samym, pewne zabawki lubi, pewnych nie. Przy czym, częstotliwość walenia ich o podłogę wcale nie jest wyznacznikiem nielubienia. Właściwie, niekiedy oprawa zabawki wcale nie musi być jakaś atrakcyjna, byleby się dało ją wziąć do ręki, stuknąć nią o stół, ewentualnie w czoło ciotki i rozpocząć zabawę "ja rzucam, ty podnosisz". I tak się bawimy. Potem, Gwiazda uzna, że może jednak by pochodziła, ale chodzić sama nie umie jeszcze (chyba że tzw. pieskiem), to znów ciotka się schyla, to ponosi, to porobi głupie miny, które Gwiazda próbuje kopiować - z doskonałym rezultatem zresztą. I tak, ja kocham moją Gwiazdę, a ona w nagrodę zrobi mi "caci" - co polega na używaniu głowy ciotki jako bębna. Fajnie jest! Jednak problem prezentów się rodzi, bo to dopiero początek - mam wysoko podniesioną poprzeczkę, bo pierwsza ciocia od prezentów nie jest jedynym członkiem rodziny, wychodzącym ze skóry, żeby znaleźć coś przydatnego. Oj nie. A wiadomo, że wymagania wraz z wiekiem się zwiększają. Przy okazji Dnia Dziecka spędziłam w sklepie z zabawkami ok. pół godziny, przy czym nie kupiłam tego, co chciałam. Zamiar był, by kupić klocki o różnych kształtach, które wkłada się do foremki, dziecko ma dopasować odpowiedni kształt. Wiadomo, na początku rzucałaby tym po całym świecie, do foremki wkładałaby paluszki śledząc nimi obrys, jednak z czasem zaczęłaby je układać. Kształcące to w końcu. Ale niestety, wielkość klocków pozostawała wiele do życzenia, a wyobraźnia o połykaniu zaczęła mi płatać figle, więc zdecydowałam się na różową, zabawkową komórkę, gdzie przy naciśnięciu odpowiedniego guzika, pojawia się sygnał dzwonienia, różne odgłosy zwierząt i muzyczka (w tym "Wyszły w pole kurki trzy"). Głośność nie jest zbyt wysoka, więc Mama Gwiazdy nie oszaleje od ciągłego wysłuchiwania tego telefonu, a i sama Gwiazda powinna bardziej skupić się na dźwiękach, kiedy są one cichsze. Nie powiem, telefon ją zainteresował, po dwóch sekundach wylądował na ziemi, ale wtedy nastał czas na zabawę - "ja rzucam, ty podnosisz". Jednakże do namysłu dała mi anegdotka którą opisała jedna z babć w sklepie, kupująca kultowy hula-hop. Cytuję: "Proszę sobie wyobrazić, że w zeszłym roku kupiłam wnuczce ubrania, naprawdę porządne ubrania na Dzień Dziecka - zapłaciłam 250 zł. Po czym, gdy wnuczka poszła do przedszkola, oznajmiła wszystkim, że nic nie dostała".

Mnie by ciuchy ucieszyły bardzo - a to znak, że nie mieszczę się w dziecięcych realiach i, że jeśli chcę dziecku sprawić jak najlepszy prezent, choćby hula-hop za siedem złotych, to niech będzie to zabawka - praktyczne myślenie w dzieciństwie jest zastąpione Nibylandią.

Imagine Dragons - "Demon"