dlaczego sapientia nie lubi serii książkowych

Ostatnio mam szczęście do trafiania na wspaniałe książki, które okazują się mieć okazałą rodzinkę tomów, co mnie ogromnie cieszy, nie ma nic lepszego, niż czytanie coraz to nowszych historii ze starymi, ale ulubionymi bohaterami. Szkoda tylko, że jak to w życiu, i tu jest "mały" kruczek. 

Dlaczego - zatem - nie lubię tzw. cliffhangerów? 

(pozwoliłam sobie użyć słowo "cliffhanger" (jest piękne!) synonimicznie z "serią" i "sagą")

1. Jestem niecierpliwa. 

Nienawidzę czekać i czekać, czaić się na stronie autora danej serii, kiedy to wyda kolejny tom. Nie cierpię tego, to dla mnie katorga. Dlatego dla mnie najlepszą opcją jest dostanie do ręki wszystkich części danej serii, która jest już zakończona.

2. Jestem niecierpliwa do kwadratu.

Doskonale zdaję sobie sprawę, że do życia oprócz tlenu potrzebne mi także jedzenie, picie i od czasu do czasu w formie poprawienia nastroju kupno jakiegoś "cosia" (w postaci ubrania, obuwia, kosmetyku itp) - co nie tylko poprawia nastrój, ale także wpływa na rozwój mojego życia w różnych płaszczyznach. Toteż, ze względów całkiem logicznych, nie jestem w stanie pozwolić sobie na zakupienie każdej książki, którą uważam za wartą przeczytania. Właśnie by rozwiązać takie problemy, ludzie wymyślili biblioteki, które obecnie działają prężnie, jednakże jest jedno "ale". Jestem aktualnie zapisana do dwóch bibliotek, przy czym należy dodać, iż zapisanie do drugiej (#2) biblioteki było podyktowane li i tylko łatwiejszym dostępem do pozycji uznawanych za naukowe a bardzo przydatnych w tworzeniu bibliografii - notabene, moje "cwaniactwo" nabiło mnie w butelkę, bowiem akurat tam nie znalazłam żadnych potrzebnych i przydatnych publikacji, poza opracowaniem lektur. Jak się bardzo często okazuje, w bibliotece #1 rzadko są te książki, które ja chciałabym przeczytać, z dwóch powodów. Pierwszy z nich, całkiem prozaiczny, biblioteka po prostu nie ma na stanie takiej a takiej książki i koniec. Przy czym #1 nie ma na stanie większości książek, które ja chciałabym przeczytać, a w szczególności fantasy. Drugi powód jest chyba bardziej irytujący, między innymi ze względu na niego zdecydowałam się napisać ten cudownie ciekawy, pełen żółci "elaborat". Mianowicie: to naturalne, że czytelników jest więcej, niż książek - to nawet dobrze, dlatego trzeba zapisywać się na listę. Niekiedy lista jest tak długa, że mi się po prostu nie chce zapisywać, mając nadzieję, że kiedyś-ktoś spotka mnie na ulicy z zapytaniem "Czy chciałabyś przeczytać Grę o tron? Mogę pożyczyć!" - a ja wtedy odpowiem "Jasne!" i będę bardzo szczęśliwa. Niestety, życie aż taką bajką nie jest - choć, biorąc pod uwagę dziwne mego życia zdarzenia, nawet taka abstrakcja jest możliwa. Koniec dygresji. Mój obecny problem polega na tym, że odkąd wpadła mi w ręce seria Obcej Diany Gabaldon (marzec 2012) przeczytałam jedynie cztery z siedmiu wydanych tomów. Wszystkie wydane tomy znajdują się w bibliotece #1. Jednakże piąty tom jedynie w formie duchowej. Mogłabym się rozpisać ile to razy pani z biblioteki pomyliła kolejność tomów i dzwoniła do mnie, żebym przyhasała po należny mi odbiór, ale nie ma sensu. Sęk leży w tym, że z góry zapisałam się na kolejne tomy gdzieś około czerwca zeszłego roku. Seria mnie wciągnęła, ale nagle bach, ktoś nie oddaje książki, a biblioteka niby nie potrafi z tym zrobić porządku. Zaczyna mnie ogarniać przykre wrażenie, że osoba, która tę książkę przetrzymuje, jest jakimś pociotkiem kogoś, kto zarządza biblioteką - "zwykłemu śmiertelnikowi" taka akcja by nie przeszła. No to sobie czekam, w listopadzie będzie rok jak czekam na piąty tom. Cierpliwość, prośby i pytania w bibliotece już mi się kończą - przestaję się upominać, skoro za każdym razem słyszę "tak, tak wiemy, ale ktoś jeszcze jej nie oddał". Duży minus cliffhangerów.

3. Mam nieszczęście w szczęściu.

Jak już jakimś cudem trafię na coś, co mnie zainteresuje i - w mojej skali oceniania - okaże się bestsellerem, dziwnym zbiegiem okoliczności wydawnictwo nie decyduje się wydawać kolejnych części sagi, stwierdzając, iż źle się sprzedaje. Tak jest w przypadku serii o Kate Daniels, wydawnictwo po czwartym (najlepszym!) tomie, stwierdziło, iż nie widzi sensu, aby wydawać dalej i tak człowiek niech się buja albo czyta po angielsku (z całym szacunkiem do mojego nie najgorszego inglisza, uważam, że czytanie książek po angielsku nie jest moim ulubionym zajęciem), albo niech kombinuje, może gdzieś tam znajdzie nieoficjalne tłumaczenie? Dobrzy ludzie jeszcze istnieją. 

4. Mam sklerozę.

Jak już muszę czekać na kolejny tom danej serii po części zapominam fabułę. Bo... a to przeczytam coś innego, zacznę się uczyć jakiś niepotrzebnych rzeczy, mam fazę na filmy etc, etc. To naturalne, że fabuła wypiera z głowy inną fabułę, inaczej prawdopodobnie bym zwariowała. Pamiętam o czym była książka, ale nie co do joty. Na szczęście. Inaczej byłoby ze mną źle.

5. Miewam kaca książkowego...

...już po przeczytaniu jednej książki. Trwa on długo, nie jestem w stanie sięgnąć po inną książkę, mam coś na kształt wstrętu do innych książek, niż ta którą przeczytałam, bohaterowie innych pozycji są po prostu głupi, a autorzy mają mi niewiele do zaoferowania. W przypadku pojedynczej pozycji, która kończy się na pierwszym i jedynym tomie - trwa to krócej. Kiedy czytam serię, która się kończy, mam wrażenie, że świat nigdy nie będzie taki sam - podobne uczucie towarzyszyło pokoleniu HP, kiedy J.K. Rowling wydała Insygnia..., które były ostatnią częścią przygód Harrego Pottera. Czy, gdy człowiek obejrzał ostatni odcinek House'a. Niemiłe uczucie, po prostu. 

Jak widać, jest wiele minusów czytania cliffhangerów, bo to niepotrzebne, chwytliwe trzymanie w napięciu i wywoływanie rozdrażnienia, gdy trzeba czekać na kolejną część jest okropnie. Jednak, znam siebie i wiem, że choćbym nie wiem jak narzekała, czy jak bardzo doszukiwała się minusów dużych serii (patrz Jeżycjada - MM) - jedno jest pewne - będę je czytać z tym samym uporem maniaka, bo wartość wad jest nieproporcjonalna do zalet. Taka konkluzja w formie sielankowego zakończenia. Cheers mate!

*Po głębszym zastanowieniu, stwierdzam, że słowo cliffhanger jest bardzo poetyckie, toteż wrzucam go do swojego słownika na najwyższą półkę, gdzie gości ambiwalencja, która uratowała mi tyłek podczas ustnego polskiego.

Gratuluję każdemu, kto dotarł do ostatniej kropki, tej przydługawej serii żalów. You're master! 

Hey - "Dorosłość jak początek umierania"