przekorny los

Już prawie meta. Już, już, bliziutko, jeszcze tylko jeden, "banalny" egzamin i jestem wolnym człowiekiem. Poziom kortyzolu w ostatnim czasie wzrósł w mojej korze nadnerczy - największy, oczywiście na ustnym angielskim. Choć polski pisemny był dla mnie bardzo stresujący, dlatego że pierwszy egzamin. Co gorsza, większy stres odczułam kiedy skończyłam pisać, obawiając się co będzie, gdy nie zdam. Bo tego właśnie się obawiam, ta humanistyczna część mojego jestestwa jest przerażona taką ewentualnością, bo to wstyd i zakała. Jednak nie mogę bać się na zapas, ani też zmienić tego, co się zdarzy, więc cierpliwie oczekuję wyników i psioczę, gdyż cały czas majaczą mi w głowie wiadomości w tv i relacje abiturientów po polskim: "łatwe było!", "banalne!". Szkoda, że nikt z moich rówieśników tego nie mówi. Natomiast matematyka jest dla mnie pocieszeniem, ponieważ istnieje duże prawdopodobieństwo, że wynik jaki osiągnę, będzie wysoko ponad moimi przewidywaniami i aż będzie mnie rwało, by powiedzieć matematyczce, że spokojnie mogła mi dać czwórę na koniec, a nie tróję. Angielski dla mnie był średni, listening niewyraźny, więc jestem rozczarowana. Natomiast ustna z angielskiego - rewelacja - 93% - dwóch punktów zabrakło do maksa. Co do przedmiotów dodatkowych, dziwnie, geografia ciężko stwierdzić, czy trudna, czy nie, jak się tkwiło pół roku w litosferze, a biologia - banalna, ale hm, ostatni raz zajrzałam do książek w kwietniu, tylko po to, by odpowiedzieć z ewolucji - nie jestem dobrą uczennicą.

Tymczasem, jest piękny, cudowny i wspaniały dzień - dzień moich urodzin, więc nie będę narzekać, ani przeżywać, tylko świętować, o tak!

Marina and The Diamonds - "How to be a heartbreaker"