bzdura, bzdura, bzdura, matura.

Matura jednak spowodowała, że zaczęłam się uczyć -  w przypadku angielskiego - to tłuczenie do głowy miliona słówek, idzie się nawet przyzwyczaić i można (o dziwo!) czerpać z tego przyjemność, co do matematyki - zadania, zadania, zadania, a geografia - do tej pory były notatki i nauka z vademecum, od teraz pozostaje jedynie czytanie, gdyż czasu brak. Niestety, mam niemałą zlewkę na język polski - co uwłacza mojej humanistycznej części duszy, która w początkowych latach egzystencji (właściwie mam na myśli wiek  > 10 lat) była wybujała, wręcz emanowała blaskiem. (Pomijam fakt, że zaraz na początku tej wielkiej miłości dostałam potężnego kopa w cztery litery w postaci dwu jedynek z polskiego podczas jednej lekcji, jak ktoś by myślał, że się nie da, to się da - na szczęście historia ta ma też dobre zakończenie, bowiem nauczycielka, która wlepiła mi te dwa żeberka kaloryfera* na koniec edukacji powiedziała, iż mam talent i powinnam się rozwijać w kierunku języka polskiego). Jednak wraz ze wstąpieniem w licealne mury, miłość do polskiego powoli wymierała i pozostał li i tylko sentyment, który z czasem może wymrzeć przez zły wpływ nauczyciela. Sumując, skupiam się na geografii, matmie i angielskim, olewając biologię i polski. Zobaczymy na co mi to wyjdzie.

Jednakże ironia losu polega na zgoła innej sprawie, która kiedyś może by mnie sfrustrowała, teraz jednak doprowadza do szaleńczego śmiechu. Odkąd skończyłam edukację po szkole podstawowej cień czerwonych pasków, zniknął bezpowrotnie, bowiem nie zamierzałam być non stop porównywana do siostry, która takież paski zdobywała. Chciałam być inna i uczyłam się na swój własny sposób. To był chyba rodzaj buntu. I tak też przeżyłam gimnazjum i liceum bez pasków, po to by zorientować się w klasie maturalnej, że gdybym nie była głupia w klasie pierwszej i starała się z szczególnych przedmiotów, zwanych przeze mnie "zapychaczami planu lekcji" (w roli głównej WOK, PO i TI) - i miała z całej trójki po piątce, a nie tylko z jednego z nich, to teraz w trzeciej klasie, gdy oceny z nich przeskakują na świadectwo, miałabym czerwony pasek. Fail. Ale nie żałuję, nie mam potrzeby nikomu na siłę uświadamiać tego, co mam w głowie. W ostatecznym rozrachunku i tak liczy się matura.

Abstrahując od szkolnych wynurzeń, założyłam się i teraz trochę żałuję. Muszę się uśmiechnąć do nieznanego osobnika płci przeciwnej w moim wieku, gdy się miniemy, np. na ulicy. Też mi się wydawało, że to łatwizna, teraz już tak nie uważam. Co gorsza, to pierwszy etap zakładu, kolejne są tylko gorsze, a duma nie pozwala przegrać, bo wygrana znikoma.

*żeberka kaloryfera, czyli: klik - w moim liceum pewna matematyczka, wpisywała jedynki w ten sposób, że tworzyły kaloryfer, jednak kaloryfer liczył się dopiero wtedy, gdy miał trzy żeberka, ale nawet wtedy był mały. W ten sposób pocieszała zatroskanych rodziców o oceny swoich latorośli.

Głód książkowy mnie dobija, mam na oku książkę, którą muszę mieć, muszę przeczytać, choćby przed 7 maja, pal sześć, muszę, muszę, muszę!

Dido - "No freedom"