TAK

Przerwa w nadawaniu nastąpiła samoistnie. W pierwszej połowie, gdy już miałam się odezwać, a palce świerzbiły boleśnie, aby coś napisać, ustaliłam, że dopóki nie ustabilizuje się (w sensie pójdzie w pozytywną stronę) moja sytuacja, nazwijmy związkowa, to się nie odezwę. Taki wet. Przynajmniej motywowało mnie to w pewien sposób, by się nie poddawać.

Oto i jestem z tarczą, nie na tarczy.

Bogatsza o uczucia, nowe emocje, nowe doświadczenia. I szczęśliwsza. A jakże.

Przypomniało mi się właśnie, jak obudziłam się z epickim wrażeniem, pewnego grudniowego poranka. Śniła mi się pieśń, znana przez większość Polaków, zapewne. Strachy na lachy nagrały kiedyś piosenkę "Dzień dobry, kocham cię" i to właśnie mi się przyśniło nad ranem, brzmiała w moich uszach, a kiedy otworzyłam oczy, poczułam się najszczęśliwszą sapientią pod Słońcem. 

... zaraz wracam.

Nie wiem kiedy, doprawdy. Trzymajcie za mnie kciuki, za nas, za studia, za pracę... Trzymajcie. 

PS Kloe, dostałam Twoją kartkę, oczywiście. Do Ciebie prawie wysłałam, już była zaadresowana, ale jakoś nie dotarłam na pocztę, a głupio byłoby wysyłać wielkanocną kartkę na majówkę, czy tam Boże Ciało. Ale jest już postęp, wychodzi na to, że następnym razem trafi i na pocztę, i do rąk własnych adresatki.