książkowy amok

W swoim życiu przechodziłam przez wiele dziwacznych etapów. Kiedyś byłam fanką polskiego hip-hopu, słuchałam go namiętnie, gibałam się w ten rytm i podśpiewywałam sobie po trosze - bo nie wymagało to jakiś wielkich umiejętności wokalnych. Kiedy indziej, porzuciłam hip-hop na rzecz techna, którego raczej się śpiewać nie dało, ale za to bity wprowadzały w stan euforii. Tak, jak moje gusta muzyczne się zmieniały, tak też ewoluowałam na tle czytania.

Jako dziecko czytanie uważałam za rzecz zbędną - kto by się tym trudził? Choć - niezmiennie coś czytałam. Lubiłam poczytać sobie książeczkę z dziełami Brzechwy, Bajki Polskie - a wierszy Juliana Tuwima nauczyłam się na pamięć, gdyż akurat te czytałam nałogowo. Na płaszczyźnie lektur szkolnych, wciąż byłam zażartym przeciwnikiem, co demonstrowałam wyraźnie. Mam wrażenie, że byłam jednym z niewielu dzieci, które nie przeczytało "Dzieci z Bullerbyn", mimo że były w mojej rodzinie dość kultowe... Końcowy etap podstawówki minął pod znakiem względnej chęci do czytania lektur, choć było to dość wybiórcze - jednak inicjatywa pozostała. Od gimnazjum po liceum przeczytałam tyle lektur, że można je policzyć na palcach obu rąk. Nie oznacza to jednak, że pozostałam sobie takim mugolem, człowiekiem, co ma niewiele wspólnego z czytaniem. W drugiej klasie gimnazjum zaczęłam czytać, czytać, czytać i czytać - nałogowo. Do tego stopnia, że od rodziców nie słyszałam już "ciągle siedzisz przy komputerze, oszalałaś?!", tylko zdziwienie, iż tyle czytam - po krzyki, bym zaczęła się uczyć/poszła spać (niepotrzebne skreślić). A zaczęło się od Jeżycjady po Ewę Nowak, Martę Fox, Krystynę Siesicką itd.

Nie jest tajemnicą, że lubię czytać książki o miłości, najlepiej z historią w tle. Czytanie o średniowieczu jest naprawdę fascynującym zajęciem, dotykanie czegoś zgoła innego - spotykanie odmiennego świata jest jedną z najlepszych przygód. Kiedy za oknem jest szaro, buro - książki stwarzają mi możliwość odcięcia się od depresyjnej pogody, problemów, trosk - to taka słodka chwila zapomnienia. Jestem ja i treść - reszta pozostaje odsunięta dopóki nie dobrnę do ostatniej litery.

To przykre, że rzeczywistość wyznacza mi azymut na naukę, a czas zjada się samoistnie - czytać nie można. Hej ho! Do matury dwa miesiące! Hej ho! Pierwszy maturalny koszmar za mną. Będzie tylko lepiej.

Maroon 5 - "Daylight"